درباره سیاست جدید دولت و آزادسازی یارانه ها صحبت زیاد شده است و می شود. درمیان دوستان اقتصاددانم کسی شکی ندارد که دیر یا زود این کار باید انجام شود. تفاوتها درباره اجراست. در حالیکه دوستانی هستند که اعتقاد دارند این سیاست باید به هر شکل ممکن، حتی شکل شتابزده فعلی آن، اجرا شود، دوستانی هستند که نگران شیوه اجرا و نتایج آن هستند.
در حال حاضر طرفداران اجرا به هر قیمت لزوم رقابتی کردن بازار و واقعی کردن قیمتها را به ما یادآور می شوند و از فواید این طرح صحبت می کنند. دولت در دفاع از طرح خود از بازار رقابتی، دولت کوچک و توسعه پایدار سخن می گوید. اما نکته ای که فراموش می شود این است که اگر این شیوه اجرا درد و رنج بی اندازه اقشار جامعه را در پی داشته باشد باعث بدنامی همیشگی چنین باورهایی خواهد بود. مردم و منتقدان بازار رقابتی پیامدهای منفی آن به حساب بدی اجرا نخواهند گذاشت بلکه آنرا به حساب بدی ایده و نظریه بازار رقابتی خواهند نوشت.
جایی دوستی می گفت که نمی تواند بفهمد چرا در کشورهای آمریکای لاتین و آمریکای جنوبی باورهای اجتماعی پیشرفته و مترقی هستند ولی هیچ حزب سیاسی جرات دفاع از بازار آزاد و باورهای نوین اقتصادی را ندارد. آیا این بخاطر این نیست که اجرای نادرست برنامه های آزاد سازی و رقابتی کردن بازار در این کشورها تبعات منفی زیادی در پی داشته است؟ شاید ما هم در ایران باید از چنین سرانجامی بترسیم و نگران هزینه و رنج ناشی از اجرای غلط سیاست آزادسازی یارانه ها باشیم. چرا که در اینصورت اجرای سیاستهای بازار آزاد در جامعه دشوارتر و بدبینی به آنها بیشتر می شود.
سر خیابان فرصت 
در مناظره اقتصادی که پنجشنبه شب بین آقای نوبخت و داوری(حامی دولت) در شبکه سه برگزار شد، داوری شاخص فلاکت را یک شاخص غیر علمی و تبلیغی دانست.آیا به واقع این چنین است؟
اصلن مهم نیست که مردم در خصوص ازادسازی و خصوصی سازی احساس خوبی دارن یا نه فقط مهم اینه که به هر قیمتی باید انجام بشه. مثل درس خوندن برای بچه می مونه هیچ بچه ای درس خوندن رو به بازی کرئن ترجیح نمی ده ولی به هر حال می فهمه که با تو سری درس خوندن بهتر از بیسوادیه. شاید یه کم خشن به نظر برسه اما همه چیز در واقعیت لطیف نیست
سلام
می شه لطف کنید و در مورد بنگاه های زود بازده کامنتی بذارید.
ما اقتصاد می خوانیم که بدونیم «هر قیمتی» خیلی گران است. نه همه چیز در واقعیت لطیف نیست ولی سیاستهای موفق در واقعیت واقع بینانه و ظریفانه طراحی می شوندو در ضمن بچه هایی که با توسری درس می خونند معمولا از اون درس استفاده ای نمی کنند. و در پایان خشونت ژست سینماپسندی شاید باشد ولی راه حل هیچ چیزی نیست.
منظورم پست بود نه کامنت.اشتباه شد!
ممنون می شم اگه بنویسید
امیدوارم بزودی بنویسم.
درود بر شما با اجازه لینک میکنم وبلاگتان زا به روابط عمومی اتاق بازرگانی اهواز-زنده باشید
اقتصاد در ایران زمانی شکل صحیح و علمی خود را پیدا میکند که ابتدا مکاتب اقتصادی ایرانی به وجود بیاد سپس مکاتب دیدگاههای خود رو بیان ود ردانشگاه ها به دانشجویان خود آموزش دهند و پیروان واقعی خود را بدست آورند و با مکاتب دیگر در سطح علمی و دانشگاهی بحث کنند و در مورد وقایع روز اقتصاد ایران نظریه پردازی کنند و علت شکست و اشکالات نظریات قبلی را بررسی کنند
در ایران اکثرا علاقه به اقتصاد کلان دارند و علاقه کمی به زبان اقتصاد خرد دارند که می توان ان را تشبیه به علاقه به علایم راهنمایی نمود بجای تغییرات در قدرت موتور و….
تا این تحولات در تفکر اقتصاد دانان ایرانی بوجود نیاید و همزمان هم طرفدار دخالت و هم طرفدار عدم دخالت دولت در اقتصاد باشندو تفکرات خود را کلاسه بندی و روشن بیان نکنند و فقط یک ایده را بدون مجال بحث در یک محیط علمی مکررتکرار کنند باید منتظر نتایج اسف باری و قابل پیش بینی بود.
مجتبای عزیز، ضرب المثلی در انگلیسی هست که می گوید «دوباره چرخ گاری را اختراع نکن» ما پزشکی ایرانی، مهندسی شیمی ایرانی و یا خط کشی ایرانی لازم نداریم تا بیمارستانهایمان بهتر باشند. اقتصاد یک علم است، روش شناسی و پیشفرضهایش از مکان به مکان تغییری نمی کنند که حالا ما یک مکتب اقتصاد ایرانی داشته باشیم. واقعیت اینجاست که الان کسی نیازی به استراتژی اقتصادی یا اندرز اقتصادی ندارد، بقیه حرفها بحث انحرافیست.