شکیل اونیل کارآفرین

شکیل اونیل را می شناسید یا نه؟ علاوه براین ورزشکار و بستکبالیست است خیلی با افتخار هم مشغول کاروکاسبیست.  با مدیرش که فارغ التحصیل مدرسه بازرگانی دانشگاه جورج تاون است فوریه در یک جلسه پرسش و پاسخ با دانشجویان این مدرسه شرکت کرده است. خبرنامه مدرسه خلاصه صحبتها را داشت، ترجمه کردم. جوابهای شَگ و مدیرش یکی شدند، ولی لپ مطلب را می رساند.

شکیل اونیل (شَگ) بازیکن دو متر و شانزده سانتی متری لیگ ملی بسکتبال ایالات متحده فقط یک بازیکن موفق نیست، او یک فعال اقتصادی و بازیگر تجاری موفق هم هست. به دعوت مرکز رهبران اقتصادی موفق دانشگاه جورج تاون او زمستان گذشته در مدرسه بازرگانی مک دانای این دانشگاه در جمع دانشجویان حاضر شد و به سوالات دانشجویان پاسخ داد.

پرسش: شَگ موفقیت تو در دنیای بازرگانی بعد از روزهای بازیکنی هم ادامه داشته است و سرمایه گذاریهای خوبی کرده ای، بیشتر به دنبال چه فرصتهایی هستی؟

پاسخ: من دوست دارم خودم را استاد لذت بردن از بیزنس بدانم. در سرمایه گذاریها و قراردادها دوست ندارم اول راجع به پول حرف بزنم. بلکه دوست دارم  ببینم با محصول ارتباط برقرار می کنم یا نه. من با محصولاتی کار می کنم که به آنها ایمان دارم. مثلا وقتی ورزشکارها مطرح می شوند شرکت Wheaties با آنها تماس می گیرد که خوراک صبحانه تهیه می کند. ولی بچه های آفریقایی تبار هیچوقت محصولات این شرکت را مصرف نمی کنند، در نتیجه من از روز اول به مدیر برنامه هایم گفتم که با این شرکت کار نمی کنم. وقتی Fruity Pebbles  زنگ زد به آنها جواب مثبت دادم حالا قرار است روی طرح 32 میلیون جعبه محصولات این شرکت ظاهر بشوم.

پرسش:  در فعالیتهای خیریه و نوعدوستانه زیادی فعال هستی، اولویتهایت در این فعالیتها چه هستند؟

پاسخ: اینجور جاها من همیشه این خاطره را از پدرم، که یک استوار نیروی زمینی بود، تعریف می کنم. یک روز با هم با ماشین رفتیم و چهار تا چیزبرگر گرفتیم داشتیم برمی گشتیم یک مردی رو دیدیم که یک تکه مقوا دستش بود روش نوشته بود «برای یک وعده غذا حاضرم کار کنم». پدرم هر چهار تا ساندویچ را بهش داد. وقتی بهش گفتم «اینا شام من بود» گفت «پسرجان، هر وقت تونستی به کسی کمک کنی اینکار را بکن». برای همین هم خیلی از اوقات با شرکتها به این شرط قرارداد می بندم که که به ازای اون قرارداد به سازمانهایی که عضوشان هستم مثل باشگاههای نوجوانان کمک کنند. اینجوری یک براند ساخته می شود.

پرسش: مهمترین دستاوردهایت بنظرت چی هستند؟

پاسخ: دریافت مدرک دکترام از دانشگاه باری در سال 2012. وقتی مدیر مدرسه پسرم پریروز زنگ زد و به من گفت «دکتر» خیلی برام مهمتر بود تا اینکه فقط شَگ باشم. من سال سوم دانشگاه ایالتی لوییزیانا را ترک کردم تا وارد دنیای ورزش حرفه ای بشوم. مادرم هر روز زنگ می زد تا بگوید «ولی تو به من قول دادی که فارغ التحصیل بشوی» من برگشتم و لیسانسم رو گرفتم. بعد با مدیرم به جلسات با شرکتها می رفتیم ولی کسی من رو جدی نمی گرفت و فقط با مدیرم صحبت می کردم. من برگشتم به دانشگاه و رفتم دانشگاه فونیکس تا MBA  بگیرم، تا اونها بدونند که زبونشون رو می فهمم. مدرکم رو آنلاین نگرفتم، هر روز رفتم سرکلاس.

پرسش: سرمایه گذاریهای موفقی در فن آوری و شرکتهایی مثل گوگل داشته ای، این روزها به سرمایه گذاری در چه صنعتی فکر می کنی؟

پاسخ: خوب این رو که نمی تونم بهتون بگم. ولی من از اینکه در سرمایه گذاری خرخون باشم لذت می برم. می دونید زندگی حرفه ای من رو یک آدم خرخون نجات داد. در دبیرستان، وقتی که دانشگاهها بورس ورزشی رو مشروط به داشتن نمره های کافی کرده بودند، این آدم به من درس می داد و من ازش حساب می بردم. اونجا بود که فهمیدم بچه درسخونها می تونند آدمهای جالبی باشند و کارهاشون ارزش سرمایه گذاری داره. برای همین وقتی توییتر بیرون آمد یکی از اولین آدمهایی بودم که ارزش این شرکت را تشخیص دادم. اولین توییت من این بود «اولین دو نفری که جواب بدهند بهشون دو تا بلیط برای بازی امشب می دهم» بعد تایمر رو زدم. هشت دقیقه گذشت، دو نفر جواب دادند و هی می پرسیدند که ما اولین نفرها هستیم. اونجا بود که فهمیدم توئیتر قوی خواهد بود و برای مردم مهم خواهد شد.

خانم بیتا مهدوی این مطلب را در خبر آنلاین منتشر کرده اند.