سالگرد حمله به ایرباس ایران ایر

در وین دیپلماتها خستگی ناپذیر با فنجانهای قهوه و وایت بردهای خط خطی شده در حال به پایان رساندن یک دور دیگر از مذاکرات ایران و شش کشور نماینده شورای امنیت هستند. در ایران برای یک روز هم که شده حواسها از زمان حال به تاریخ برگشته است. سالگرد حمله ناو وینسنس به هواپیمای ایرباس پرواز 655 شرکت ایران ایر. فضای مجازی و شبکه های اجتماعی پر از پیامهای تسلیت و یادبود رویدادیست که در آن مقصر طرف آمریکایی بود. اما انزوا باعث شده بود کسی صدای ایران را نشنود. وقتی که تنهایی همه شجاع می شوند. جورج بوش(پدر) سینه اش را سپر کرد تا بگوید «من هرگز برای آمریکا معذرت خواهی نخواهم کرد» اجساد تکه تکه شده مسافران هنوز در آبهای خلیج فارس شناور بود. مثل همیشه بازار شایعات گرم شد و گرم ماند. چند سال پیش که کسی دوباره این شایعات را مطرح کرد این یادداشت را نوشتم که بگویم فضای سیاسی و احساسات از تقصیر مقصر نمی کاهد. شکی نیست خاطی و جانی در این ماجرا کیست. امروز می خواهم این جمله را هم اضافه کنم که برای مجازات خاطی گاهی نمی شود فقط به دستگاههای بین المللی تکیه کرد. باید قدرت داشت، باید در صحنه مبادلات خارجی حاضر بود، باید بتوان دو کشور را از قطع رابطه ترساند تا نتیجه ای بگیری. وگرنه دولتها هم سینه شان را جلو می دهند و گلویی صاف می کنند تا ابراز تاسفی فاضلانه کنند و بعد به بحث و فلسفه بافی رو بیاورند. باور کنید دولتها خیلی با آدمها فرق ندارند. همان آدمهایی که می توانند با ظالم کنار بیایند و مظلوم را محکوم کنند.

امسال شاید بخاطر مذاکرات پوشش سالگرد این رویداد و واکنش نشان دادن به ان بازار گرمتری از همیشه داشت. ولی خوب است به دلواپسان یادآور شویم سلیقه آنها در روابط خارجی به انزوای ایران انجامید و نه تنها آسیب پذیری ایران را افزایش داد، بلکه باعث شد تا همه از این جنایت صرفنظر کنند. گاهی فکر می کنم رفتار دلواپسان از نوع تلاش برای تحقق تصویریست که در ذهن خود از دنیا ساخته اند. دنیا بی رحم می شود اگر آنرا بیرحم بدانیم و بخواهیم خود را از آن سوا بدانیم. بهترین خدمت به این 290 قربانی نظامی گری آمریکا مهار آن با افسار دیپلماسیست تا مطمئن باشیم این رویداد دیگر رخ نخواهد داد و اگر هم داد می توانیم داد بستانیم.