سالی که به پایان می رسد

سال 1389 تمام دارد می شود. سال 1390  شروع می شود. وقتی در تهران توپ سال نو در می شود تا یک آغاز جدید را نوید دهد، ما می دانیم که زندگی ادامه می آید. شکوفایی و سرزندگی …. و بعد از خودمان می پرسیم تا کی بهار باید به ما بگوید که بخودمان تکانی بدهیم ؟

سالی که گذشت سالی پرحادثه بود. بقول آقای درویش سال سونامی. کشورهای خاورمیانه به صدر اخبار بازگشتند و از مراکش تا بحرین همه جا همه می پرسند فردا چه خواهد شد. ژاپن با زلزله اش و شرکت بریتیش پترولیوم با انفجار سکوی نفتیش و آمریکا با اقتصاد در حال ترمیمش و ایرلند با ورشکستگیش نشان دادند که اقتصاد یک کشتی یک سکانه دو بعدی نیست. بیش از هر زمانی لازم است فارغ از باورهای سیاسی به رویدادهای اقتصادی نگاه کرد.

در سالی که گذشت اقتصاد کشور با سونامی حذف یارانه ها مواجه شد و برای اولین بار در تاریخ معاصر دولتی جرات کرد تا سیستم یارانه ها را تغییر دهد. اما هر چه از این تغییر می گذرد  بنظر نمی رسد که  حذف یارانه ها به معنای پذیرش مکانیسم بازار بوده است. رفاه زدگی نگاه اقتصادی ادامه پیدا کرده است. آیا اقتصاد توانسته است خودش را به شرایط جدید تطبیق بدهد؟ جواب یک نه ساده است.  در این ماههای پایانی سال قبضهای مختلف برق  و گاز به ما می گویند که بازی هنوز تمام نشده است و اقتصاد ایران هنوز در مرحله گذار و بازیابی خودش است. اولین سال دهه نود سال پس لرزه های آخرین سال دهه هشتاد خواهد بود.  سال 1389 در حالی پایان می یابد که عوامل موثر بر ریسک و تقاضا در بازار نفت در حال جابجایی هستند و قیمتها هنوز در حال نوسان. نفت مانند همیشه ماده منفجره ایست که هم می تواند موتور توسعه را روشن کند و هم می تواند آنرا بسوزاند.  نگرانیهای سیاستمداران در زمینه اقتصاد تغییر چندانی نکرده است:  اشتغال زایی همچنان در صدر نگرانیهاست.

زندگی ادامه می یابد و تاریخ شکل می گیرد، اما نیایشهای ما تغییرناپذیرند:

یا مقلب القلوب و الابصار، یا مدبر اللیل و النهار، یا محول الحول و الاحوال، حول حالنا الی احسن الحال

ای دگرگون کننده دلها و دیده ها،  ای دادار سپیدی روز و سیاهی شب و ای پروردگار گردش روزگار و روزگاران، روزمان را بگردان به بهترین روزگاران…

…آمین