اسمش عزت الله بود٬ بچه سنگلج

اول. خدایش بیامرزد. یک زندگیهایی هستند که پایان ندارند و هستند و خواهند بود. خوش بحال آنهایی که می توانند آنطور باشند که بودشان پایانی نداشته باشد. عزت الله انتظامی از آن نوع آدمها بود. نقشهایش مثبت داشت منفی داشت٬ از آقای هالو تا خانه خلوت ٬ هنرمند بود و هنرپیشه و آکتور.

دوم. نمی دانند چند نفر می دانند سنگلج کجاست ولی کاش به این بهانه بروند و ببینندش. قبل از نیاوران و تجریش و ونک یک تهرانی بود که امیرآباد شمال شهرش بود و نازی آباد جنوب شهرش. جوونهاش به عشق دیدن جهان پهلوان تختی می رفتند ورزش می کردند و کشتی می گرفتند. نمی خواهم با حسرت یاد کنم چون به حسرت اعتقادی ندارم در آن تهران هم خوبی بود و هم بدی بود. ولی آن تهرانیها اهل جلو رفتن بودند و بهتر شدن. به سینمای ایران و به عزت الله انتظامی نگاه کنیم٬ چند هنرمند می شناسیم که رو به جلو رفته باشند و پیشرفت سینما مدیونشان باشد. عزت الله انتظامی از فیلمفارسی شروع کرد ولی به شکل گیری یک سینمای ملی و ایرانی کمک کرد. یادگاریهایش همیشگی هستند.

سوم. اول آخر ماجرا همین است٬ مرگ سراغ همه مان می آید باید از مردنهایی متاسف بود که زندگیها را تمام می کنند وگرنه عزت بچه سنگلج بخشی از همه ماست و در همه ما می ماند. اینجور زندگیها را باید قدر دانست و گرامیداشت. عزاداری ندارد. خدایش بیامرزد و در جوار حق جاودان باشد.