پایان سال و سالنامه نویسی

 سال دیگری رو به پایان است و سالنامه ها قرار است دو هفته تعطیلات مطالب خواندنی داشته باشند. برای یکی دو جا یادداشت پایان سال درباره رویدادهای گذشته نوشتم ولی برای یکی از دوستان درباره چالشهای سال در پیش ر. معمولا سالنامه ها اختصاص به گذشته دارند امسال ولی آینده مهمتر از گذشته است.  این پست را می  خواندم و این جمله جالب بود» ده سال پیش، وبلاگ نویسی نماینده نسلی شورشی  با ایده های جوان بود اما این روزها نمود( و نه نماینده)  نسلی میانسال با ایده های سرخورده است.» بنظر من گاهی دوستان درباره وضعیت و درباره عملکرد کمی غلو می کنند. نه ایده های وبلاگ نویسان جوان بود و نه آنها شورشی. وبلاگها تریبون صدای آدمها بود، آدمهایی که در حال گذشتن از سالهای جوانی بودند. این آدمها دیگر دهه چهارم زندگی را دارند تمام می کنند و صدایشان صدای تجربه سالهای زندگیشان است.  آیا سرخورده هستند؟ شاید بعضیهایشان باشند. آنهایی که هدفشان تناسبی با ابزارشان نداشت و نتیجه ای که مدنظرشان بود ربطی به تواناییهای موجود نداشت. آیا حق دارند سرخورده باشند؟ نه.  جالب است ولی زندگی به تعداد ضربه هایی که می زنی نیست، زندگی یک موج نیست. زندگی یک دریاست. به امواجیست که جذب می کنی، به ضربه هایی که می خوری و علیرغم آنها جلو می روی. زندگی یک مبارزه است، هر روزش.  ما آدمهای دهه پنجاه داریم وارد میانسالی می شویم و بعد از ما دهه شصتیها و بعد دهه هفتادیها…باید سرخورده بشویم؟ یا باشیم؟ بنظر من نه. خیلی از ما کارهایی کردیم ولو کوچک تغییرات سترگ نتیجه این کارهای کوچک هستند. هیچ چیز یک شبه روی نمی دهد. برای این است که آینده این روزها مهمتر از گذشته است. گذشته ای که در آن یاد گرفته ایم چه بخواهیم و چطور بخواهیم، چه می توانیم انجام بدهیم و چطور. و اینکه با امواج چیزی ساخته نمی شود وگرنه ساحل بجای آنکه پر از شن و خرچنگ باشد جنگل سرسبزی بود پر از پرنده ها. باران است که زمین را زنده می کند نه موج.