دنیایی که می شناختیم

این روزها انگار دنیایی که می شناختیم در حال مرگ است. تا بحال چنین حسی داشته اید؟‌  از عید نوروز به این طرف حداقل سه تن از دوستانم پدران خود را از دست داده اند. انگار عصری رو به پایان است و آدمهایی که مشخصه آن بودند در حال رفتن….. و انگار دارد نوبت به ما می رسد که آدمهای بزرگ سرنوشت خودمان باشیم. خاطرات آنهایی که رفته اند داستانهای ما می شوند ولی تجربه ما نیستند. ما احساسشان را می فهمیم ولی درک نمی کنیم. درباره  چالشهایشان صحبت می کنیم ولی دیگر در موقعیت ایشان قرار نداریم. گاهی فکر می کنم آیا برای روزهای در پیش آماده ایم؟ عصری در حال آغاز است. دوستی می گفت عصر قهرمانیها پایان یافته است، دوران ما دوره مورچگان زحمتکشی خواهد بود که با تلاش آرام ولی پیوسته خواهند ساخت. پیوسته و بدون بازگشت…جالب خواهد بود نه؟