آیا تلویزیون می میرد؟

 ماه گذشته وقتی مراسم اهدای جایزه امی برگزار شد، بینندگان کمی می دانستند که عصری به پایان رسیده است و تلویزیون جادوگر در حال آویختن عصای جادویی خویش است. تاریخ تکرار شد. تلویزیون رادیو را به رسانه دوم تبدیل کرد،  حالا عصر دیجیتال و رسانه هایش تلویزیون را به ردیف دوم کشاندند. عصر دیجیتال بیننده را به قدرت رسانده است و با دادن قدرت انتخاب به او باعث شده است تا تلویزیون دیگر انحصار بینندگانش را نداشته باشد.

امروز میلیونها نفر رسانه های خود را انتخاب می کنند و مجموعه دلخواه خود را از سرگرمیها و اخبار فراهم می کنند. یوتیوب، فیس بوک، توئیتر، گوگل، آی فون و …. همه و همه گزینه های مردمی هستند که تا دیروز میخکوب تلویزیونهای خود بوده اند. اما حالا تلویزیون انحصار خود را از دست رفته می بیند و همینطور درآمد خود را.

شبکه ها پخش سراسری مانند سی بی اس و ان بی سی که از دل رادیو برآمدند و با استفاده از فعالیتهای بازرگانی و تبلیغاتی به بنگاههای اقتصادی سودآوری تبدیل شدند اکنون شاهد کم شدن رشد درآمدهای خود هستند. در حالیکه شبکه های عمومی و بازرگانی از نردبان ترقی پائین می روند، شبکه های کابلی و اینترنت هر روز شاهد بیشتر شدن مخاطبان خود و گسترش فعالیتهایشان هستند. کیفیت برنامه ها در  شبکه هایی مانند اچ بی او که از مشتریان خود حق اشتراک دریافت می کنند ، بهتر و بهتر می شود، در حالیکه شبکه های پخش عمومی در حال از دست دادن مخاطب و قدرت تولید بوده اند. انگار عصر سریالهایی مانند فرندز (دوستان) و مش که هویت فرهنگ تلویزیونی را تعریف می کردند به پایان رسیده است. شاید بهمین دلیل است که برگزارکنندگان مراسم امی امسال امیدوارند، و نه کاملا مطمئن، که سال آینده هم پخش سراسری داشته باشند.

عصر دیجیتالی ریموت کنترل به مراتب بزرگتر و موثرتری را به مصرف کنندگان داده است، شاید تلویزیون هنوز نمرده باشد ولی دوران فرمانروایی مطلقش به پایان رسیده است.