در این شلوغ پلوغی انتخاباتی بعضی دوستان در هر حال زدن سنگ این آقا و یا آن آقا هستند تا دوباره به ما یادآوری کنند که در تحلیل همچنان شخص محورند. البته باعث خوشحالیست که بسیاری بدون معاشرتی با آدم می توانند رفتار او را پیش بینی و روابط او با اطرافیانش را تحلیل و شبیه سازی کنند (این دوستان اگر یک تک پا تشریف بیاورند اینور اقیانوس اطلس ممنون می شویم چون بازار سهام یواش یواش دارد محتاج غیبگو می شود، خدا عمرشان بدهد) و البته این حرفها را مبنا قرار می دهند تا بگویند آقایان در دوره ریاست جمهوری خود چه خواهند کرد و چه نخواهند کرد.
البته بعضی دوستان پا را از این فراتر گذاشته اند و از کاندیداها خواسته اند تا اعضاء احتمالی کابینه های خود را معرفی کنند تا عامه مردم بتوانند تحلیل بهتری از شیوه عملکرد ایشان داشته باشند. البته کسی نمی پرسد که از الان تا بیست و دوم خرداد یک سیب هزار قل خواهد خورد و افراد و روابطشان با هم در این بحبوحه انتخاباتی دگرگون خواهند شد. و در ضمن شخص وزیر دربرابر مجموعه نیازهای جامعه، عوامل درونزا و رویدادهای برونی تا چه اندازه تاثیرگذار می تواند باشد؟
در اینجا چیزی که جالب است فقدان این سوال است: «این حرفها همه خیلی قشنگ و خوب، ولی چطور آنها را عملی می کنید؟» به غیر از برنامه هایی مانند سهام نفت و یا پرداخت مستقیم یارانه به مصرف کنندگان، کاندیداها تا کنون برنامه معینی برای محقق کردن اهداف خود ارائه نکرده اند. بسیاری از سخنرانیها عملا اعلام موضع است، یا اعلام وفاداری و یا وعده های دیوانسالارانه. تقریبا هیچ کاندیدایی برنامه ای اعلام نکرده است که بتوان عملکرد او را در آینده نسبت به آن سنجید. کمی سازی وعده ها و تبدیل وعده ها به برنامه عملی و استراتژیهای اقتصادی و کاری جایی در برنامه های انتخاباتی نداشته است.
البته این روزها انتصاب مشاوران و پیوستن چهره های مطرح به این و یا آن ستاد انتخاباتی باعث شده است تا بعضی بتوانند درباره جهت کلی و کیفیت برنامه های کاندیداها در صورت انتخاب شدن نظراتی داشته باشند. با اینحال هیچکدام از مباحثات و، با اجازه شما، کلی گوییها جایگزین مناسبی برای بررسی تحلیلی و انتقادی برنامه های کاندیداها نیست. انتخاب باید نه شخص- محور باشد و نه تیم -محور، بلکه باید بر مبنای برنامه و تحلیلی از تواناییهای کاندیدا صورت بپذیرد. البته کسی درباره برنامه هایش سخن نمی گوید؛ بلکه تنها لیستی از وعده ها و امیدهای مبهم ارائه می کند.
تاثیر اقتصادی این امر را بر فعالیتهای اقتصادی نمی توان کتمان کرد. این ابهام درباره آنچه که کاندیداها واقعا خواهند کرد، باعث می شود تا برای فعالان اقتصادی برنامه ریزی برای آینده دشوار شود. افزایش ریسک فعالیتهای اقتصادی در نتیجه افزایش عدم قطعیت و ابهام آینده باعث کند شدن روند تصمیم گیری و حتی توقف فعالیتهای اقتصادی تا پایان انتخابات و تثبیت دولت منتخب شده می گردد. ارائه برنامه های اقتصادی کاندیداها و تحلیل آنها نه تنها لازمه انتخابات است بلکه برای حفظ پویایی و پیوستگی فعالیتهای اقتصادی و کاهش ریسک لازم و ضروریست. آقایان از برنامه هایتان سخن بگویید و بگذارید نقدشان کنیم.
سر خیابان فرصت 
خیلی جالب و صد البته قابل تقدیره که اون ور اقیانوس اطلس یه نفر هست که راجع به این ور دنیا اصولی فکر می کنه! ولی اینور دنیا هنوز غم نان بیداد می کنه و همه منتظرند دستی از غیب یا اسطوره ای از ژرفنای مه گرفته آرزوها برون آید و کاری بکند! شایدهم دلیل دیگرش اینه که درمورد افراد می شه اظهار نظر کلی کرد و از سلیقه شخصی گفت و احتمالا یک بیت از حافظ یا مولانا (که از آهنگ یا ترانه ای توی ذهن مونده) تضمین آورد ولی بحث در مورد برنامه نیاز به جدیت داره! محصولی که خیلی وقته توی این کشور تخم اش را ملخ خورده!
albateh shoma dorost migid, vali hameh dar hameh jaa gham e naan daarand