کتابی بدست بگیرید: داستانی برای کودکان و یا کتابی درباره تاریخ یا نوشته ای درباره کشاورزی. چند صفحه از آنرا بخوانید. آیا از خواندنش لذت بردید؟ آیا می توانید به چند سوال درباره آن پاسخ دهید؟
اگر می توانید به این پرسشها پاسخ دهید دانش شما از این مطالعه افزایش یافته است. حالا قلم بدست بگیرید تا این چند صفحه را در یک یا دو پاراگراف خلاصه کنید. آیا می توانید اینکار را انجام دهید؟ آیا متن شما به رسایی کتابیست که خوانده اید؟ آیا متن شما مفهوم کتاب و دانشی را که از خواندن آن فرا گرفته اید به شیوایی بیان می کند؟
نوشتن شیوا و رسا یک مهارت است.
در حالیکه بسیاری از ما کتابهای گوناگون و متفاوتی را مطالعه می کنیم و حتی متون پیچیده را می فهمیم معدودی می توانند درباره این مطالعات متنی بنویسند. ما در حالیکه دانش را کسب کرده ایم فاقد مهارت نوشتن هستیم. این نمونه ای از تراژدی آموزش عالی در ایران است. دانشجویان بسیاری هستند که متون کتب درسی را بخوبی فرا می گیرند و در امتحانات مربوطه نمره خوب و بالایی کسب می کنند. اما همین دانشجویان در هنگام عمل از اجرای متون فراگرفته شده ناتوانند برای آنکه در کنار کسب دانش از کسب مهارت لازم غافل بوده اند. بهره وری نیروی انسانی تنها از دانش تاثیر نمی پذیرد بلکه متاثر از مهارتهای او نیز هست.
در حالیکه سیستم آموزشی ما بر اساس دانش و نه ترکیب مهارت و دانش پایه گذاری شده است. به این دلیل است که بسیاری از افراد تحصیل کرده جامعه فاقد مهارتهای ساده و ابتدایی هستند که در کشورهای دیگر یک دانش آموخته دبیرستانی به آنها مسلط است. در حالیکه نخبه پروری در سیستم آموزشی با استفاده رقابت و فضای ناشی از کنکور و آزمونهای ورودی صورت می گیرد، پرورش مهارتها به فراموشی سپرده می شود. و این امر از بهره وری نیروی کار می کاهد. نمره بیست به تنهایی معنایی ندارد.
سر خیابان فرصت 
خیلی جالب! یادش به خیر تو مدرسه تنها آموزش نوشتن درس انشا بود! موضوعش هم همیشه «فداکاری» بود یا «علم بهتر است یا ثروت؟» … لابد امکانات نبود! چهل نفر سر کلاس بودن … معلم هم که خودش سواد درستی نداشت… خوب آموزش نوشتن وقت و هزینه بیشتری می خواد چون یکی باید بشینه و همه نوشته ها رو بخونه و نظر بده و اصلاح کنه… راستی تو یه کشور پر جمعیتی مثل هند چطوری آموزش نوشتن به بچه ها میدن؟ این هندی ها نوشتنشون خیلی از ما بهتره!