سمینار امروز درباره شیوه های آموزش کارآفرینی بود. نکته جالب اینجاست که برنامه های آموزش کارآفرینی تنها تا حدی می توانند موفق باشند،. اگر فرد واقعا کارآفرین باشد و درون آن هیجان و عشق را داشته باشد که بخواهد هر روز طرحهایش را پیگیری کند و به آنها ایمان داشته باشد، این برنامه ها مهارتهای لازم را به او آموزش می دهند. اما اگر فرد این انگیزه قوی را نداشته باشد، این برنامه ها فقط یک کارشناس کارآفرینی تحویل داده اند و نه یک کارآفرین.
بخاطر همین است که کارآفرینی بخودی خود یک منبع اقتصادیست، و بسیار هم محدود. این توانایی برای پیش بردن یک کار در هر کس نیست، همانطور که هر کسی استعداد موسیقی یا ریاضی یا فوتبالیست شدن را ندارد. دانشکده مدیریت و اقتصاد شریف یک مرکز کارآفرینی تاسیس کرده است که بنظر من گام بسیار بزرگیست در شناسایی صاحبان این استعداد و کارآفرینان موفق. بطور سنتی جامعه ما بیشتر به صاحبان این استعدادها روی خوش نشان داده است و حداقل یاد آنها را گرامی داشته است، کاری که برای کارآفرینان کم می شود.
سر خیابان فرصت 
سلام. من از اول هیچ ارتباطی با این واژه «مدیریت کارآفرینی» پیدا نکردم. من که فکر نمی کنم کارآفرینی چیزی باشد که دانشگاه بخواهد آموزش بدهد و انتظار داشته باشیم در جامعه آن دانشجوها بروند شرکت بزنند و کسب و کاری راه بیاندازند! الان حداقل 3-4 دوره فارغ التحصیل کارآفرینی از دانشگاه تهران داشته ایم. کسی آماری از فعالیت های آنها دارد؟
به نکته جالبی اشاره کردید. کلا مدارس ما به دانشجویانش بعد از فارغ التحصیلی کاری ندارند