از روزی که یک دیوانه جان لنون را مقابل خانه اش در نیویورک کشت سی سال گذشت. اینکه جان لنون یکی از نمادهای فرهنگی غرب است جای بحثی ندارد. آدمی که در دهه شصت و هفتاد میلادی سمبل شورش جوانان دوره خودش، مخالفت با جنگ ویتنام و طرفداری از صلح جهانی بود. این روزها نوار آخرین مصاحبه اش با مجله رولینگ استون پیدا شده است و این مصاحبه منتشر شده است. مصاحبه جالبیست. بخصوص بخشی که درباره جوانان و جامعه حرف می زند:
«وقتی جوونی فکر می کنی چون فاشیستها گند زدند به زندگیت؛ زندگی یک چیزی بهت بدهکاره، چون چه می دونم فاشیستها، محافظه کارها، سوسیالیستها، کمونیستها گند زدند به زندگی تو، فکر می کنی زندگیت باید جبرانش کنه، فکر می کنی زندگی باید بیاد بهت یک چیزی دستی بده. وقتی جوونی اینطور فکر می کنی. من هم اینطور فکر می کردم. اما الان چهل سالمه! فهمیدم که من هم جزیی از این زندگی هستم بخشی از این آدمها هستم. حالا می دونم که زندگی اونطوری نیست.»
خداییش برام جالب بود و اصلا هم حرفش کهنه نشده است. جدی جدی زندگی خودش رو به ما بدهکار نمی دونه. حتی اگر براش احضاریه بفرستیم.
سر خیابان فرصت 
موافقم. خیلی جالب بود
و چقدر هم در مورد رفتار این روزهای ما ایرانیها صادقه