علی سرزعیم سرمقاله خوبی برای دنیای اقتصاد نوشته است. آدم فکر می کند که هنوز برای دولت کنترل یعنی تعیین تمام جزئیات و انتصاب تمام افراد و نه تعیین استانداردها.
این روزها خیلی بحثهای دیگر، هم سیاسی و هم شخصی، با بحث دانشگاه آزاد قاطی شده است. بحث موسسین این موسسه نیستند، بلکه بحث اینجاست که در دهه شصت فضای فکری بشدت ضد بخش خصوصی بود و از طرف دیگر دانشگاههای دولت برای رفع نیاز کشور کافی نبودند. حالا در این مرز خاکستری کسانی آمدند و یک موسسه دانشگاهی غیر دولتی تاسیس کردند که به هر دلیلی بسیار هم موفق بوده است. حالا آیا این موسسه دولتی است یا خصوصی؟ متعلق به موسسین آن است یا یک عده بوروکرات؟
وقف این موسسه بنظر راه حل بسیار مناسبی برای حل این پارادوکس است. این اموال دیگر خصوصی نخواهند بود و موسسین آن مالکین آن نخواهند بود. اموال موقوفه برای مصرف در آموزش عالی حفظ خواهند شد و نه جهت منافع شخصی موسسین. دولت می تواند از طریق تعریف و اعمال استانداردها بر آن نظارت کند. اما دخالت دولت در اداره امور روزمره آن خلاف تمام اهداف برنامه های خصوصی سازی و تعبیر اصل 44 قانون اساسی خواهد بود. دوستانی که از ملی شدن حرف می زنند، فراموش نکنند که ملی شدن به معنای رسیدن اموال به مردم نیست، بلکه به معنای اداره آنها از سوی دولت بنام مردم است. و لزوما همیشه «عادلانه»ترین راه حل ممکن نیست. حفظ این موسسه و تداوم ارائه خدماتش به عامه مردم «عادلانه»تر خواهد بود.
سر خیابان فرصت 
ظاهرا امور مبهم اين سرزمين تمامي ندارد/اگه مالكن كه»مالكيت» تهديد شده/يه چيزي مثل مصادره /اگر هم مالك نيستن/چطوري مي شه «وقف» كنن؟/واقعا بزرگترين دعواي «حقوقي» است؟/حق/مالكيت/وقف…
راستي خوب شد كه برگشتين/فيلتر يه وبلاگ اقتصادي دليل سياسي داره؟يا اصولا تو اين سرزمين دنبال «دليل » نبايد گشت نه؟علت و معلول يه بحث «عقل» ي است نه؟راستي عقل كو؟
می شود دنبال دلیل گشت، اما بعضی دلایل اعصاب می خواهند
خیلی جالب است نه؟ تازه آدم می فهمد چرا هیوم و لاک اینقدر مهم بودند، چون از نظر فکری قداست مالکیت را تثبیت کردند
اصل حرف درسته که میشه به جای مالکیت، روی مدیریت تاثیر گذاشت و … اما خب این حرف یه مشکل اساسی داره و اونهم اینکه ما تو ایران زندگی می کنیم.
رامین می فهمم چی می گی ولی راستش فکر می کنم شاید دلیل باشه ولی دیگه بهانه کهنه ای شده..