قهوه خانه بجای سالن مطالعه

حامد این روزها آمریکاست و فکر کنم تو این یک ترم اندازه سه چهارسال کیلومتر شمارش کار کرده است. یادداشت خوبی درباره کافه ها نوشته است. اول حامد جان به جمع ما دانشجویان دانشگاه بین المللی کافه خوش آمدی.
دوم برادر عزیز من فکر می کنم باید به تابع تقاضا نگاه بندازی. خودت که اینقدر خوب گفتی در سرزمین عزیز ما کافی شاپ یا کافه با یک طیف دیگر از مشتریان سر و کار دارد. در نتیجه عرضه خودش را تطبیق می دهد. مردم به کافی شاپ می روند تا تعامل اجتماعی داشته باشند یا در شلوغی قرار بگیرند. حالا وسط این شلوغی تو بیا یک کتاب دستت بگیر یا شروع کن یک چیزی بنویس. اینجا برای کافی شاپ یا قهوه خانه یک چنین تقاضایی هست. بقول تو آدم می زند بیرون تا کار کند و اسیر رخوت خانه نماند ( خداییش هم اگر نبود این کافی شاپهای سالن مطالعه ای من یکی که تز تموم نمی کردم. هوایی دارد وقتی جایی می شینی که فضای کتابخانه را ندارد ولی شش هفت نفر دیگر مشغول کار هستند. یکی دارد طرح می زند برای شرکتی در لندن او یکی دارد تو سر خودش و امتحان LSAT می زند و دیگری در حال مشاوره دادن است.)
سوم خلوت شخصی؟؟؟؟ برادرم می شود بپرسم ما در فرهنگمان اصلا فضای شخصی داریم که بخواهیم خلوت شخصی داشته باشیم؟ کاری تو آرزویش داری در تهران یک نرم اجتماعی نیست. یک شیفت ساختاری تقاضا لازم است. بیا و برو کتاب بگیر دستت ببینم چند نفر به فضای شخصی تو احترام می گذارند و مزاحمت نمی شوند. (اینجا هم البته مزاحمت در کار هست ولی کمتر)
چهارم این جور کافه هایی که دیدی دور و بر دانشگاهها و مراکز کاری بیشترند تا در محله های مسکونی. این خیلی جالب است که اینجور جاها یک جور اثر جانبی Externality زندگی شهری- بازرگانی -دانشگاهی هستند.
پنجم این سوال که چرا تو ایران کافی شاپ هست فراوان ولی کسی برای درس خواندن آنجا نمی رود باید جان بدهد برای یک تز جامعه شناسی. کاش یکی مرد میدان پیدا شود.
ششم خداییش تو فکر می کنی در تهران یک جایی که ملت برای مطالعه و کارکردن بروند دوام می آورد؟ من فکر کنم یک چنین جایی دور و بر دانشگاه تهران یا امیرآباد یا حتی ونک جواب بدهد ولی فکر نکنم تو محله هایی که الان پاتوق است درآمد کافی برای بقا داشته باشد. business model چنین پروژه ای را باید نگاه کرد.