فوتسال زنان نمونه ای از بحرانسازی در دنیای ورزش

فوتسال زنان نمونه ایست از بحرانسازی در دنیای ورزش: حساسیت برانگیزی در فضاهای حساس شده و بعد اطلاع رسانی نادرست و بعد حساس کردن و حمله به اشخاص. زنان قهرمان ما به گواتمالا خواهند رفت ولی بعد نیست کمی هم درباره هر موضوعی قبل ازتصمیم گیری تحقیق کنیم.

هر مساله ای خیلی زود پیچیده می شود، ابعاد مختلف به آن اضافه می شود. گروهی سعی می کنند با استفاده از ابعاد جدید حرفهای گروه دیگر را نادرست بشمارند و بگویند ایشان در تصمیم گیری بوده اند. گروه دیگر ممکن است با مواجه شدن با حجم جدید اطلاعات مطمئن نباشند که همان احساسات را دارند. شاید بد نباشد از این دید نگاهی بیاندازیم به اعزام تیم ملی فوتسال بانوان به کشور گواتمالا. اول تاکید می کنم تیم ملی فوتسال زنان باید در این رقابتها شرکت کند و این نوشته بهیچوجه در صدد توجیه تصمیم به لغو این سفر نیست.
اولین واکنش به خبر لغو سفر این تیم ناباوریست و بعد محکوم کردن تصمیم به نرفتن. همه می خواهند که تیمهای ملی کشور چه زنان و چه مردان در همه مسابقات ممکن شرکت داشته باشند. از آنجایی که کاپیتان این تیم در جام آسیا بدلیل مخالفت همسرش گذرنامه خود را از دست داد و نتوانست در رقابتهای قاره شرکت کند حساسیت درباره این تیم کمی بیشتر از سایر تیمها هم هست. در ضمن بحث تبعیض جنسیتی در جامعه مطرح است و در دنیای ورزش پر رنگ است. بویژه در کشوری که هنوز زنان به ورزشگاهها راه داده نمی شوند و تیمهای ورزشی بانوان از حمایتهای کمتری برخوردارند. شاید اگر برابری امکانات وجود داشت و زنان در ورزشگاههای کشور حضور داشتند واکنش به لغو این سفر اینقدر شدید نبود.
از سوی دیگر اطلاع رسانی هم واکنش را تشدید کرد. گفته شد این جام جهانی فوتسال زنان است که تیم ملی زنان در آن شرکت نمی کند. همه علاقمندان به فوتبال می دانند که جامهای جهانی هر چهار سال یکبار برگزار می شوند و مهمترین رویداد در رشته های مختلف فوتبال هستند. عدم حضور تیم ملی فوتسال زنان بعد از درخشش در قاره آسیا در جام جهانی آنقدر ظالمانه به نظر می رسید که بسیاری بلافاصله تصمیم فدراسیون را محکوم کردند. منتقدان و مخالفت رییس فدراسیون هم کمی آتش انتقادات را تندتر کردند. قبل از آنکه 24 ساعت بگذرد رییس فدراسیون فوتبال سمبل تبعیض بر علیه زنان شد و همه ما عصبانی که چرا تیم به جام جهانی فوتسال نرفته است.
حالا قبل از آنکه چماقها را برداریم بیاییم در این عصر گوگل و ویکی پیدیا کمی هم تحقیق کنیم. این جام جهانی فوتسال زنان یا FIFA Futsal World Championship نیست که هر چهار سال یکبار برگزار می شود. بلکه Futsal World Tournament است که در سال 2010، 5 سال پیش، بنیانگذاری شده است، و هر سال هم برگزار می شود. در سالهای گذشته کشورهای اسپانیا، پرتغال، کاستاریکا و برزیل میزبان این مسابقات بوده اند. امسال نوبت گواتمالاست. کشوری که در ایران سفارتخانه ندارد. کشورهای شرکت کننده در این مسابقات عبارت بوده اند از: کاستاریکا، روسیه، اسپانیا، پرتغال، برزیل، آنگولا، آرژانتین، برزیل، گواتمالا، ایران، ژاپن، مالزی، تایلند، اوکراین و ونزوئلا. ایران در سالهای 2012 و 2013 در رقابتهای این مسابقات در اسپانیا و پرتغال شرکت کرده است. هر دوی این کشورها در ایران سفارتخانه دارند. ایران در رقابتهای سال 2014 در کاستاریکا شرکت نکرده است. سال 2014 تنها هفت تیم در این مسابقات حاضر بوده اند.
حالا شاید از خودمان بپرسیم آیا شرکت در این رقابتها لازم و ضروریست؟ آیا تحلیل هزینه و فایده ای برای این مسابقات داریم؟ این پرسشیست که فعالان و پشتیبانان فوتسال زنان باید به آن پاسخ بدهند ولی برای مسابقات 2015 گواتمالا پاسخ به این پرسش دیگر مهم نیست. ایران با علم به محل برگزاری این مسابقات برای شرکت در آنها اعلام آمادگی کرده بود و این به معنای آگاهی از هزینه های این سفر و نیاز به صدور روادید در کشور ثالث است عقب نشینی از این تصمیم در این شرایط نه درست است و نه به صلاح. حتی اگر کشور گواتمالا میزبان مناسبی برای این بازیها نبوده است و سفر تیم ملی را تسهیل نکرده است.
شاید پرسشی از خودمان باید بپرسیم این است که آیا فعالان و علاقمندان به رشته های ورزشی باید در فرآیند تصمیم گیری فدراسیونهای کشور مشارکت داشته باشند و در یک روند شفاف اعلام نظر کنند؟ یا همیشه باید منتظر باشند تا ببینند جنگ قدرت در فدراسیونها باعث چه افشاگریهایی می شود؟ و بعد ما کدام بخش از باورهای خودمان را در آن افشاگریها می بینیم و واکنش نشان می دهیم. داستان گواتمالا پایان می یابد ولی داستانسازی در ورزش کشور پایانی ندارد. شفاف سازی تنها راه پایان دادن به جنگ قدرت باندهاییست که از هر نقطه فشاری استفاده می کنند تا به اهداف خود برسند.