دیروز دولت آمریکا اعلام کرد که سیاست خود را درباره ویزای دانشجویی برای ایرانیان تغییر خواهد داد. در سالهای گذشته دانشجویان ایران که مایل به ادامه تحصیل در آمریکا بودند پس از مصاحبه برای ویزا و صبر کردن برای تایید مدارک یک ویزای سه ماهه برای یک بار ورود به آمریکا دریافت می کردند که برای مدت اقامت ایشان معتبر بود ولی در صورت خروج از آمریکا اعتباری نداشت. اما سیاست جدید شامل اعطای ویزای دوساله است که برای ورود و خروج به آمریکا اعتبار خواهد داشت. به این ترتیب دانشجویان ایرانی می توانند بدون ترس از دست دادن ویزایشان و اخلال در ادامه تحصیل به خانواده هایشان در ایران سر بزنند و یا در دوره های آموزشی و کارآموزی که در سایر کشورها برگزار می شود شرکت کنند. به این ترتیب یک سیاست غلط به پایان رسیده است. امروز روز تلخ و شیرینی برای بسیاری از دانشجویان ایرانی مقیم آمریکاست.
شیرین است چون بچه هایی که برای ادامه تحصیل عازم آمریکا هستند و یا در حال تحصیل در این کشور هستند حالا می توانند زندگی دانشگاهی نرمالی داشته باشند. دیگر لازم نیست هر تابستان به همه دنیا توضیح بدهند که چرا ناچارند در دانشگاه بمانند و به خانه نروند. لازم نیست نگران باشند که دیگر شریک خانواده هایشان در غم و شادی نخواهند بود. می توانند برای شرکت در دوره های آموزشی در سایر کشورها اقدام کنند و در بازار جهانی با سایر ملیتها رقابت کنند. خبر شیرینیست که چون از هراسها و از تنهایی ها کم می کند. و از موانع ناعادلانه رشد و ترقی دانشجویان ایرانی می کاهد.
تلخ است چون در سالهای گذشته بچه هایی بودند که نتوانستند به مادران سرطان زده شان سر بزنند، خبر مرگ پدرانشان را بعد از تدفین دریافت کردند و هر روز احساس کردند از خانه پدری دور و دور تر می شوند. بچه هایی بودند که ناچار شدند به کارهای محلی راضی باشند چون نمی توانستند در بازار جهانی کار کنند. بچه هایی که برای رفتن به ایران خطر و اضطراب بازنگشتن را پذیرفتند و در موارد زیادی برای ماهها از درسشان عقب افتادند. واقعیت اینجاست که هزینه هر روزه سیاستهای نادرست را مردم عادی می پردازند.
شاید این سیاست فقط بر زندگی چند هزار نفر یا چند هزار خانوار ایرانی تاثیر بگذارد و شاید همانطور که خیلیها می گویند فقط یک حرکت تاکتیکیست، و شاید در عمل با چیزی که فکر می کنیم فرق کند. اما خوب است که می بینیم به پایان می رسد. و شیرین است که از تبعیض علیه دانشجویان ایرانی کاسته می شود. و زندگیهایشان کمی معمولی تر می شود.
سر خیابان فرصت 
واقعا خوب این حس رو بیان کردی. تلخ و شیرین. البته برای من که فقط تلخ بود. دیروز تمام مدت گیج و منگ بودم. یاد روزهایی افتادم که مادرم مریض بود و سرآخر هم نتونستم برای آخرین بار ببینمش. همش به این فکر میکردم که چقدر شانس توی زندگی آدما نقش بازی می کنه. تصمیماتی که تو درشون هیچ کنترلی نداری چطور زندگیت رو از این رو به اون رو می کنند.
پی نوشت: راستی انجمن دانشجوهای ایرانی اینجا (و البته شایان که ازش نوشته بودی و خانواده اش) دارن برای کیهان کلهر داره توی دانشگاه تولیدو یه کنسرت کمانچه میزارن. اگه دوست داشتی فلایرش رو برات میفرستم.
من همیشه به خاطر اینکه برام مهم بود بتونم راحت به خونواده ام سر بزنم دوست نداشتم برای تحصیل برم آمریکا، و حالا این مانع بزرگ ورداشته شده. خیلی اتفاق مهمیه.