سر خیابان فرصت

6 پاسخ به “رستوران داری تا رستوران داری”.

1. 

   Sima

   مِی 23, 2010 at 7:11 ب.ظ.

   من یک گزینه سوم را انتخاب میکنم (که البته فکر میکنم خیلی ها هم این کار را میکنند) که ترکیبی از این دو باشد. مثلا چند نمونه غذای سنتی نایاب که در همه جا پیدا نمیشود و درست کردنش هم کار همه نیست و شاید زیاد به ذائقه غیرایرانی ها هم سازگار نباشد در منو میگذارم با قیمتهای بالاتر و چند نمونه هم غذاهای معمولی تر که هم به ذائقه غیرایرانی ها میسازد و هم با محصولات رقبا شباهت بیشتری دارد با قیمتهای پایین تر. این همان کاری است که بسیاری از رستورانهای غذاهای غیرمحلی برای منوی ناهار و شام میکنند.

2. 

   jafar

   مِی 24, 2010 at 3:27 ق.ظ.

   رستوران داری در بلندمدت موفق تر است که نگاهی همه جانبه به مسائل داشته باشد و در نتیجه با توجه به طیف گسترده مشتریان که سلایق و خواسته های گوناگونی دارند اقدام به تاسیس رستورانی با انواع منوهای غذای ایرانی، عربی، هندی، چینی، ژاپنی و … می کند که بتواند با تمایز بوجود آمده، یک سر و گردن از بقیه رقبا بالاتر قرار بگیرد و انحصار را در بازاری وسیع تر برای خودش تعریف می کند و هر دو مزیت پیش گفته شما را باهم خواهد داشت یعنی مشتری بیشتر و با تعیین قیمت bundling که قیمتی بالاتر از بقیه رقبای احتمالی است

3. 

   رویا

   مِی 24, 2010 at 3:33 ق.ظ.

   من باشم اولی رو انتخاب می کنم و روش کار می کنم/گرچه بنظر غیر اقتصادی بیاید/راه اقتصادیش را پیدا می کنم/اما از اول انتخابم را می کنم/راستش گزینه سوم پیشنهادی کامنت اول منو یاد این عادت بینابینی بودن ایرانی ها انداخت که بنظر عاقلانه و میانه می آید/اما میانه روی نیست /ترس از انتخاب است مثل همیشه/ما پای زحمت و هزینه های چیزی که می خواهیم نمی ایستیم/همین سکوت عجیب این روزها رو که مثل طاعون همه را گرفته نگاه کنید/بنظرم از سر تفکر و نگاه بلند به ماجراها نیست/از سر شک و انفعال است/ظاهرا این صدساله که همینطورها بودیم/ترس از انتخاب و درنتیجه نبود این بصیرت /شجاعت نداشتن به ایستادن پای هزینه های اتفاقا معقول/چون تو این دنیا هیچی مجانی نیست/هست؟

4. 

   Sima

   مِی 24, 2010 at 5:33 ق.ظ.

   چه جالب! کامنت سوم هم منو یاد این عادت ایرانی ها انداخت که همه چیز را باید به شکلی به عادتهای ایرانی ها و البته به سیاست ربط بدهند! این عادت بینابینی در تجارت مختص ایرانی ها نیست. در غرب خیلی از تجارتها بخصوص رستورانها اینطور اداره میشوند. و شاید همین انحصار ایجاد نکردن دست افراد را در انعطاف پذیری و خلاقیت ببیشتر باز میگذارد. فرق بزرگ تجارت با سیاست این است که در تجارت نمیشود یک کلام بود و کلید کرد روی «آنچه که میخواهی» بلکه تمرکز باید روی «آنچه که سودآوری بیشتری دارد» باشد.

5. 

   Sima

   مِی 24, 2010 at 5:35 ق.ظ.

   و بعلاوه آنچه سودآوری دارد همیشه ثابت نیست و با شرایط اجتماع میتواند متغیر باشد. تجارتی که نتواند خودش را با شرایط وفق دهد و روی ایده اولیه اش، هر چند ناموفق، پافشاری کند مسلما با شکست روبرو خواهد شد.

6. 

   شایان

   مِی 24, 2010 at 8:53 ق.ظ.

   انتخاب اول کاملا مرتبط است به تعداد ایرانی های آن شهر و وضعیت مالی آنها.
   انتخاب دوم هم بستگی دارد به مقدار نزدیکی ذائقه مردم شهر به ذائقه ایرانی.در صورتی که دورتر از آن باشد باید در غذاها تغییراتی ایجاد کرد. مثلا رستورانهای هندی در ایران تندی بسیار کمتری از غذاهای هندی واقعی دارند و دوغی که رستورانهای ترکی انگلیس ارائه می دهند شوری خیلی کمتری از دوغ محلی آنها دارد.