آنتون واکر بازیکن آفریقایی تبار تیم بسکتبال سلتیکس بوستون 33 ساله است و در 12 سال 110 میلیون دلار درآمد داشته است: بازیها، باشگاهها و چند تا کار تبلیغاتی کوچولو برای محصول این شرکت یا آن شرکت. پس آقای واکر یک میلیونر باید باشد. با این حال آنتون بخاطر بدهکاری و کشیدن چک بی محل تحت تعقیب است و در حال حاضر 4 میلیون دلار بدهکار است و شاید اعلام ورشکستگی کند.
علاوه بر خرید ماشینهای گرانقیمت، جمع آوری ساعتهای الماس نشان کارتیه و رولکس و سایر سرگرمیهای گرانقیمت بنظر می رسد آقای واکر مرد دست و دلبازی بوده است. در اوح موفقیت حرفه ای او نزدیک به 70 نفر از دوستان و اعضای خانواده اش را تامین می کرده است و خانه بسیار بزرگ و زیبایی برای مادرش در حومه شیکاگو خریده است. این خانه یک استخر سر پوشیده و یک زمین بازی بسکتبال دارد و مجهز به یک دو جین اتاق خواب است. علاوه بر این آنتون معمولا هم تیمیهای خود را به شام دعوت می کرده است و اگر با اعضاء باشگاه در جایی شام می خورده است همیشه صورتحساب را پرداخت می کرده است. بقول بچه های آنتون بچه با مرامی بوده.
البته این با مرامی در لیگ ان بی ای خیلی پرخرج است. آنتون واکر تنها بازیکن ورشکسته این لیگ نیست. نزدیک به 60 درصد بازیکنان این لیگ پس از بازنشستگی ورشکسته می شوند. این پدیده که اعضاء این لیگ که از گروهها اقلیت و کم درآمد جامعه آمریکا هستند مسوول تامین زندگی اعضاء خانواده و دوستانش بشوند عادیست.
حالا سوال من این است: آیا شباهتی بین این رفتار و «لوطی منشی» فرهنگ ایرانی وجود دارد؟ آیا فقر دلیل اصلی این رفتار است یا فرهنگ؟ آیا شباهتی بین جامعه ورزشی دو کشور از این دیدگاه وجود دارد؟
سر خیابان فرصت 
نمی شود به قضیه این طور نگاه کرد که تقریبا همه شان سواد درست حسابی اکادمیک نداشته اند و روابط اجتماعی شان چنان گسترده نشده که روابط مسلط به پول را به ایشان یاد بدهد؟
شاید مسله این دفعه اقتصادی نیست و فرهنگی ست؟فقر که فقط اقتصادی نیست ،همانطور که گفتید فرهنگ هم موثر است.
موفق باشید
نه راستش آدمیهای میلیونر معمولا سواد آکادمیک ندارند! اتفاقا این جور بازیکنان معمولا به بهترین خدمات مشاوره دسترسی دارند. جالب اینجاست که باز چنین اتفاقاتی می افتد