نیروی کار ارزان قیمت و توسعه

ارزانی نیروی کار در کشورهای  آسیای جنوب شرقی یکی از انگیزه های سرمایه گذاران خارجی برای سرمایه گذاری در این کشورها بوده است. زمانیکه شرکتی می تواند با انتقال ماشین آلات به چین، مالزی، اندونزی و یا تایلند همان محصولی را که در کالیفرنیا، نیویورک و یا میشیگان تولید می کند، با هزینه به مراتب کمتری تولید کند، طبیعیست که اینکار را انجام دهد.  این امر در سالهای دهه شصت و هفتاد میلادی به انتقال بسیاری صنایع از آمریکا به این کشورها منجر شد. این کارگران آسیایی تنهای جزیی از حقوقی را دریافت می کنند که همقطاران اروپایی و یا آمریکاییشان دریافت می کردند.  آیا این  استثمار کارگران است؟

نه! گزینه دیگر این کارگران در این کشورها چه بوده است؟ کار کردن بر روی مزارعی که بهره وری آنها محدود است و درآمد ناشی از محصولشان وابسته به دلالان و حقوقشان تنها کسری از درآمدی که اکنون دریافت می کنند.  از سوی دیگر این درست است که سرمایه گذاران خارجی بخاطر ارزان بودن نیروی کار جذب این کشورها می شوند اما پس از ورود به بازار این کشورها باید با یکدیگر برای استخدام نیروی کار ماهر و با تجربه تر رقابت کنند و برای حفظ استانداردهای تولید حداقلی از رفاه را برای کارگرانشان فراهم کنند.  در نیتجه پس از مدتی حقوق کارگران افزایش می یابد و ایشان می توانند محل کار خود را انتخاب کنند. درست است که هنوز درآمد ایشان به درآمد دریافتی کارگران آمریکایی نرسیده است ولی اولا ایشان هنوز شغلی دارند و ثانیا وضعشان از گذشته بهتر شده است. این نتیجه توسعه پایدار است.

یکی از مزیتهای عمده اقتصاد ایران فراوانی نیروی کار تحصیلکرده در آن است. چنانچه این نیروی کار بتواند به دانش خود مهارتهای حرفه ای را بیفزاید و قدرت تولید خود را افزایش دهد، آنگاه اقتصاد ایران برای سرمایه گذاری خارجی بسیار جذابتر خواهد شد. و حتی ایران همانند هند خواهد توانست در زنجیره تولید کالاهایی شرکت کند که تولید آنها نیازمند فن آوری پیشرفته است.  در نتیجه در ایران ما مخالف قوانینی هستیم که قیمت نیروی کار را بطور مصنوعی بالا می برد و از کارفرما آزادی عمل را در انتخاب نیروی کار مورد نیازش می گیرد.

حالا چطور  می توان چنین حرفی زد و وضع نیروی کار مهاجر در دبی را اسفبار دانست؟ در دبی حالت معکوسی برقرار است و کارفرمایان از آزادی عمل مطلق برخوردارند. ایشان با ضبط گذرنامه کارگران خارجی و کنترل ارتباط ایشان با کشورهای زادگاهشان باعث می شوند که کارگران قدرت انتخابی نداشته باشند. در این بندر قیمت نیروی کار بطور مصنوعی پائین نگه داشته شده است تا بسیاری از خدمات و پروژه های که در غیر اینصورت غیر اقتصادی می باشند، اقتصادی و قابل ارائه و اجرا  باشند.

این قدرت انتخاب و آزادی در انتخاب است که بازار آزاد را کارا و موثر می کند. همانطور که کارفرما باید در استخدام نیروی کار آزاد باشد، کارگر هم در انتخاب شغل باید آزاد باشد. برای چنین انتخابی اطلاعات و جریان آزاد اطلاعات لازم است. همانند دورانی که هموطنان بسیاری برای کار با وعده های دروغین عازم ژاپن می شدند، بسیاری در بازار اطلاعات کامل و دقیق در اختیار ندارند. آزادی انتخاب و جریان آزاد اطلاعات اقتصادی باعث می شود تا همه طرفهای درگیر در فعالیتهای اقتصادی آگاهانه تصمیم بگیرند. این امر در ایران به معنای افزایش کارآفرینی و بهره وریست و در کشورهای منطقه به معنای بهبود شرایط کاری و رفاه کارگران خارجی ایشان است. اقتصاد مبتنی بر بازار درباره توافقات دو طرفه است تا قربانی کردن یکی به نفع دیگری.