تابستان برای خیلیها فصل وداع با خانه پدری و زادگاه مادریست. بچه ها یا منتظر ویزا هستند یا ویزاهایشان را گرفته اند. امسال چند تایی از بچه هایی را که می روند کمی بیشتر و بهتر می شناسم، بعضیهایشان را در کلاسهایم دیده ام و برخی دیگر را در دانشکده مدیریت و اقتصاد. و چقدر باعث افتخار است که آدم می تواند ببیند ایشان بار سفر بسته اند تا مرحله ای تازه را تجربه کنند. امسال دو نکته درباره بچه هایی که عازم هستند برایم جالب است:

اول. گستردگی دانشگاهها: بچه های دیگر فقط از چند دانشگاه محدود به یکی دو ایالت خاص پذیرش نمی گیرند.  دوستانی عازم آمریکای شمالی هستند و برخی هم از کشورهای اروپایی پذیرش دارند. برای من که باور دارم این سفرها و مبادلات علمی اساسی ترین زیرساخت ارتباطات بین ملتهاست این خبر خیلی خوبیست.

دوم. تنوع رشته ها:  دیگر پذیرشها فقط اقتصاد نیست. بچه ها در اقتصاد، فاینانس، مدیریت، مدیریت نوآوری، مدیریت سازمانی و بازاریابی پذیرش می گیرند. این قدم بسیار مهمی برای جذب دانش و داشتن یک سرمایه انسانی مناسب در این علوم است.  باور کنید که ما هنوز با بسیاری از این رشته ها بیگانه هستیم و حضور ایرانیان در این رشته ها محدود و شاید ناچیز باشد.

برای این بچه ها باید آرزوی موفقیت کرد، راهی که می روند راه آسانی نیست

دکتر پویان مشایخ آهنگرانی ساعت دو بعد از ظهر یکشنبه آینده ۲۲ خرداد در دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف در مورد قوانین ورشکستگی و اهمیت آن در اقتصاد صحبت می کنند. ورود برای عموم آزاد است.

 دوباره موسم تابستان و برگزاری کارگاههای آموزشی تابستانی فرا رسیده است.  انستیتو مهندسی نفت دانشگاه تهران اقدام به برگزاری دوره های تخصصی اقتصاد و تامین مالی نفت و گاز کرده است.  درباره این  کلاسها در اینجا بیشتر می توانید  بخوانید.   کلاسها در فاصله خرداد تا آبان ماه برگزار می شود. مخاطبان دوره ها کارشناسان و مدیران حوزه های مالی، اقتصادی و برنامه ریزی وزارت نفت هستند که به زبان انگلیسی آشنایی دارند و دارای حداقل سه سال سابقه کار می باشند.

امشب با یکی از دوستان و هم مدرسه های دوره دبیرستان صحبت می کردم که الان در یکی از دانشگاههای شهر تهران استاد است. قلمی دارد و سر سوزن ذوقی و هر از گاهی هم شعرهای قشنگی می نویسد. تعریف می کرد که معمولا از کافه دانشگاه یک فنجان قهوه نستله می خرد تا موقع تدریس گلویش خشک نماند.  البته باید می گفتم یک فنجان قهوه نستله می خرید…می گفت این هفته سر کلاس یکی از دختران دانشجو آمده است و از او پرسیده:

– استاد می شود دیگر قهوه نستله نخورید؟ 

 – می شود ولی چرا؟

– آخر نستله مال صهیونیستهاست…

و بعد دختر خانم محترم یک پلاک از کیفش درآورده و نشان دوست ما داده است : » افسر جنگ نرم» . هم مدرسه ای ما بعد یک سر رفته بود دبیرستانمان آخر هفته پیش هفته شهدای مدرسه بود. آنهایی که پلاک «افسر دفاع مقدس» نداشتند و در یک جنگ سخت واقعی گلوله های واقعی خورده بودند. از چند تاییشان حتی پلاکی هم برنگشت. می گفت دور تا دور مدرسه عکسهای آنها را زده بودند. یک دوری زده بود و اشکی ریخته بود و  آمده بود بیرون.

 اگر نبود سابقه دوستیمان فکر می کردم دارد شوخی می کند یا غلو می کند یا این سرکار خانم سرکارش گذاشته است. و امیدوارم کسی از جایی بگوید که این داستان یک شوخی بی مزه یک بنده خدای از خود متشکر بوده است. اما راستش نمی دانم چرا یک جایی دارم باور می کنم واقعا چنین چیزی ممکن است…. می خواستم درباره قیمت نفت و این چیزها بنویسم ولی جوهر تمام شد.

برف می بارد. یاد رحمت و برکت می افتی. کلا برف شاعرانه است. همه جا سفید می شود کوهها، ماشینها و درختها و حتی زباله های بیرون مانده از سطل آشغال. انگار هر کسی و هر چیزی شانسی برای سفید بودن و پاک بودن دارد. خوشحال می شوی در سفیدی غرق می شود و لذت می بری. کودک درونت خوشحال است….

حالا می روی رانندگی کلا کودک درونت در دنیای رانندگی آدم بزرگها می تواند زنده بماند؟ نمی دانم!  ماشینها با چراغهای خاموش و شیشه های مه گرفته در فضای خاکستری در حال حرکتند. نمی بینیشان و تو را نمی بینند! خلاصه اشکالی دارد یک چراغی روشن کنید تا حس شاعرانه مان خراب نشود؟

راستی چرا حس شاعرانه مان به ما نمی گوید چراغهایت را روشن کن؟!