دیروز با یکی از علی هایی که می شناسم صحبت می کردم٬ حرف به اینجا رسید که کاش این فکرهایی را که الان داریم وقتی که ۲۴ -۲۵ ساله بودیم داشتیم. هم وقتش بود و هم انرژی داشتیم. ولی خوب آدم ۲۴ ساله معمولا چیز زیادی از دنیا نمی داند که اصلا متوجه باشد ایده هایش خوب هستند یا بد هستند یا اینکه اصولا ایده دارد یا ندارد. خلاصه دنیای جالبیست.
می دانید من فکر می کنم این دوست من آدم خوشبختیست. می داند چه می خواهد. یک سری چیزها را آنقدر خوب می فهمد که به نظرش بدیهی می آیند که خوب به نظر خیلیها بدیهی نیستند. ولی چون برایش بدیهیست٬ برایش مهم نیست و حتی پیش پا افتاده است. اعتماد به نفس خوبی دارد ولی خوب فکر می کنم این بدیهی بودن را دست کم گرفته است.
همه ما از همه چیز خوشمان نمی آید یا از هر کاری لذت نمی بریم. یک واقعیت این دنیا هم هست که آدم نمی تواند در کاری موفق باشد که از آن بیزار است. از فیلمهای هالیوود درباره آدمهایی که برایشان زندگی و موفقیت یک قفس است بگذریم آدمهای موفق در کاری موفقند که آنرا دوست دارند. برای همین است که آدمها باید با چیزی که دوست دارند کنار بیایند و قبول کنند که علائقشان منحصر بفرد است.
مثلا یکی از عکاسی خوشش می آید٬ یکی از ورزشهای رزمی٬ یکی از نوشتن٬ یکی از خواندن٬ یکی از آشپزی حالا البته سرگرمیها هم داستانی دارند. خیلی ها فکر می کنند اینجا هم باید در کار است. اگر مردی و می خواهی احترام داشته باشی شاید علاقه به آشپزی برایت تابو باشد. بر عکس اگر زنی ورزشهای رزمی را شاید مردانه بدانی. ولی واقعیت قضیه اینجاست که نمی شود از هر چیزی لذت برد. هر کدام ما از چیزهای محدودی خوشمان می آید و به آنها علاقمندیم. یکی عاشق تاریخ است ولی فقط تاریخ معاصر٬ آن یکی فقط تاریخ قرون وسطی را مطالعه می کند و برایش تاریخ معاصر جالب نیست. هر دوی آدمهای خوشبختی هستند که می دانند از چه خوششان می آید.
قبول کردن اینکه چه چیزی در زندگی باعث شادی و تحرک شماست گام بزرگیست. کنار آمدن با چیزهایی که دوست داریم یک جور کنار آمدن با خودمان و ویژگیهای منحصربفردمان. این علائق پله های نردبان شادمانی و موفقیت در زندگی هستند و وقتی آنها را قبول می کنیم بالا رفتن از این پله ها را شروع کرده ایم. شاید شما از چیزی خوشتان بیاید که برای دوستانتان قابل هضم نیست٬اطلاعاتی را بخاطر بسپارید که برای شما جالب هستند و اهمیتی برای فرد دیگری ندارند٬ خوشحال باشید شما علاقه خودتان را کشف کرده اید و این علاقه حالا دارد استعداد شما می شود. از آن بهره ببرید تا در زندگی موفق باشید. و باور کنید چیزی که برای شما بدیهیست برای بقیه بسیار هم پیچیده و سخت است.
سر خیابان فرصت 
کاملا موافقم. فقط یک نکته قابل ذکر اینه هستند کسانی که واقعا نمیدونن که از چی لذت میبرند و تعلقاتشون مرتب از این شاخه به اون شاخه میپره. هم اینکه بدونی از چی خوشت میاد خودش قسمتی از پیشرفت هست.
من فکر میکنم عاملی که آدم را در کار مورد علاقه اش موفق و راضی میکند درک پیچیدگی نیست بلکه خلاقیت است. پیچیدگی را می شود مثلا در آکادمی یاد گرفت اما خلاقیت را آدم هیچ جا جز در وجود خودش پیدا نمی کند. خلاقیت یعنی توان حل مسئله. هیچ میزان پیچیدگی جبران نیاز به آزادی و لذت خودانگیختگی و خلاقیت را نمی کند. حل خلاقانه مسائل است که فرد را از کاربرد توان واقعی اش راضی می کند.
راجع به اینکه یک آدم چطور می تواند بغهمد کار مورد علاقه اش چیست فکر میکنم کلید پاسخ این است که روی نیازهایش تمرکز کند. فلسفه اش هم این است که وقتی نیازی در وجود آدمی هست توانایی برآورده کردن نیاز هم هست. توانایی همان خلاقیت برای پیدا کردن راه حل برآورده کردن نیازها است.
اگر کسی نیازهایش را سرکوب کند توانایی ها، بعد خلاقیت و بعد رضایت و موفقیت خودش را سرکوب کرده است. اگر مشکلات و ترس هایش را سرکوب کند نیازهای واقعی و اصیل خودت را تشخیص نمی دهد و باز همین داستان است .سرکوب ترس می شود سرکوب نیاز و این می شود سرکوب خلاقیت.و این یعنی ظرفیت خوشبختی و توانایی ها و موفقیت را عاطل و بی استفاده گذاشتن.
وقتی کسی «میداند چه می خواهد» از جمله می داند که تنها چیزی که واقعا او را راضی میکند برآورده شدن نیازها و علادق شخصی اوست و بقیه راهها بیراهه است. خب اگر یک نفر از بیرون به مسئله نگاه کند برایش غریب است که کسی «نداند چه میخواهد». یک سوال به نظرم میتواند اینجا راهگشا باشد: او نمی داند چه میخواهد یا چیزی مانع شده است که بداند؟ اگر مانع ها را برداریم چه؟ این مانع ها را می شود شناخت و برداشت.