توهم و واقعيت

وبلاگ نوشتن كار سختيست براي اينكه بايد هميشه به خودت يادآوري كني كه كار خيلي مهمي هم نيست . نبايد دچار توهم بشوي. صرف وبلاگ نوشتن نه نشانه فرزانگيست و نه باعث افتخار. خودت مي نويسي نه كسي ويرايش مي كند و نه محتاج اجازه كسي هستي. دگمه را فشار مي دهي و مطلب چاپ مي شود. همين!
با اينحال بين توهم و واقعيت تنها مرز باريكي وجود دارد و خيلي راحت مي شود دچار توهم شد. بعضي اوقات بعضي وبلاگها آدم را ياد نوجواناني مي اندازد كه در حال كشف خود هستند و در اين خود شيفتگي البته خود را برترين و بهترين مي دانند. صاحبنظرند بدون آنكه داراي پشتوانه علمي باشند؛ قضاوت مي كنند بدون آنكه شايسته داوري باشند. و البته وبلاگها نمونه اي از جامعه ما هستند.
تصوري كه ما از خود فردي و از خود اجتماعيمان داريم گرچه بر مبناي بخشي از واقعيت است ولي خيلي از اوقات ربطي به واقعيت ندارد. چرا ما اينقدر به ايران باستان افتخار مي كنيم و خود را وارث آن مي دانيم؟ در حاليكه در زندگي روزمره ما و سنن فعليمان بيشتر از صفويه و قاجار ميراث داريم تا از هخامنشيان! آيا به اين خاطر است كه مي توان تمام تخيلات و توهمات خودمان را چاشني اين دوره تاريخي كنيم (چون چيز زيادي درباره اش نمي دانيم؛ پس جا براي پر كردن جاهاي خالي با تخيل داريم) و به يك آغاز ايده آل تخيلي افتخار كنيم؟ و دچار توهم بمانيم؟
سوال بعدي اين است كه در زندگي معاصر اجتماعي و روزمره فرديمان هم تا چه حد توهم بجاي واقعيت در تصميم گيريهايمان تاثير داشته است. و چقدر خودمان از ايجاد توهم در ديگران استفاده كرده ايم؟ ما ملتي تمدن ساز بوده ايم ولي آيا هنوز تمدن ساز هستيم؟ ما مي توانسته ايم بزرگتر باشيم ولي آيا هستيم؟
داشتن اين توهم مي تواند براي ما غروري كذايي به ارمغان مي آورد ولي آيا باعث اصلاح امورمان مي شود؟ مواجه شدن با واقعيات گرچه به شجاعت احتياج دارد ولي اولين گام براي پيدا كردن راه حل است. واقعيتِ ما محكوم كننده ما نيست. تنها شرايط آغاز پيشرفت را ديكته مي كند. فرار از آن و پناه بردن به توهم است كه ما را محكوم مي كند تا تغييري تجربه نكنيم. باور كنيم براي زيبا بودن و بزرگ بودن ما به توهم توخالي احتياج نداريم؛ واقعيت عليرغم نخراشيدگيش خالي از زيبايي نيست.