استاد جامعه شناسی داشتم که همیشه می گفت و می گوید که در کشورهای در حال توسعه تا نرم افزار توسعه سخت افزار نشود توسعه مقدور نیست. پلاک ویژه جانبازان یکی از نمونه های بارز چنین باوریست.
اول آنکه این پلاک باعث می شود تا نرم افزار اولویت جانبازان و توانمندان در پیدا کردن پارکینگ به سخت افزار تبدیل شود.
دوم پلاک ماشین برخلاف کارت یا برچسب قابل معاوضه نیست. خواهش می کنم در نظر داشته باشیداگر یک امتیاز ایجاد شود برای آن تقاضا وجود دارد و برایش یک بازار ایجاد خواهد شد. یکی از دلایل شکست طرح ترافیک این بود که همه کسانیکه قرار بود ماشینهایشان را خانه بگذارند رفتند و تاکسی خریدند تا بتوانند براحتی به سر کار خود بروند! این مهم است که این امتیاز قابل معاوضه نباشد تا جامعه باور کند این سیاست منحصر به جانبازان است.
سوم این اولین گام در یک برنامه طولانیست. تهران به پارکینگ احتیاج دارد و تنها پلاک کافی نیست. باید پارکینگها در شهر گسترش یابند.
چهارم ما اولین کشوری نیستیم که با این چالش مواجه هستیم. بسیاری از کشورها دچار این مساله بوده اند (آری حتی کشورهای توسعه یافته هم با این چالش مواجه بوده اند و اینطور نیست که با جانبازان و مجروحان جنگی برخورد نمونه ای از روز اول داشته اند.) ما می توانیم از تجربه سایر کشورها در اینباره استفاده کنیم. (یک فیلم خوب در اینباره موسیقی از درون Music Within است که به وضع توانمندان و مجروحان جنگی در آمریکا در دهه شصت و هفتاد می پردازد و اینکه چطور فعالان این گروه برای احقاق حقوق ایشان و پذیرششان در محیطهای کاری تلاش کردند.)
سر خیابان فرصت 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟